De flippers aan op Koh tao

Vrijdagochtend half 8. De taxi staat klaar... zeg maar taxi's... Twee taxibedrijven willen ons dolgraag wegbrengen en met 3 auto's sterk vechten ze het uiteindelijk samen uit en vertrekken we dus iets vertraagd naar de pier om de boot te halen naar Koh Tao. De vertraging kwam goed van pas want Janna en Louie konden hun bedje maar moeilijk uitkomen - Janna vanwege vallende kokosnoten op de airco naast haar huisje en Louie vanwege iets met een volle maan. Na de boottocht van een snelle catamaran komen we na ca 1 uur varen, en sommigen iets misselijk, aan op de pier van Koh Tao. De taxi's van ons resort staan al klaar en een kort ritje brengt ons bij het hotelletje, View point Resort. Een kort ritje, maar zeker geen saai ritje aangezien Koh Tao een eilandje is met veel hoogteverschil. Hoe ze hier ooit wegen aan hebben kunnen leggen mag tot de wereldwonderen behoren, aangezien de stijgingspercentages je oren aardig laten poppen. Eenmaal aangekomen (veel te vroeg voor check-in) storten we ons naar het ontbijtbuffet om de maagjes te vullen aangezien we het ontbijt deze morgen hadden overgeslagen. Wederom een heerlijk resort gelegen aan een baaitje met prachtig uitzicht. We ploffen massaal rondom het zwembadje wat al snel een prive zwembad wordt. Van de 14 zonnebedden bezetten wij er immers 12. Ondertussen waren de kamers klaar en konden we ons even settelen. Nadeel van het vele hoogteverschil op dit eiland is dat de kamers ook verdeeld op de heuvel liggen waardoor we exact 100 tredes moeten klimmen voordat we onze kamer bereiken. Er wordt dus niet alleen geluierd, de kuiten worden aardig goed getraind zo, even je zonnebril vergeten levert dus aardig wat zweetdruppeltjes op. De rest van de dag dobberen we nog wat rond en verkennen we het koraal rondom het resort.

Ome Jan en Louie besluiten om hun duikbrevet te gaan halen op dit eiland een cursus die normaal 3 a 4 dagen in beslag neemt maar op zijn Urkers al snel wordt verkort naar 2,5 dag. Dat kunnen wij vissermannen ommers allang.

S'avonds eten we verrukkelijk in het restaurant om vervolgens de nacht in te gaan.

De volgende ochtend ontbijten we samen waarna tante Jannie tot de ontdekking komt dat haar koffer maar half gevuld is bij het uitpakken. Er liggen nog een aantal jurkjes op het andere eiland, iets wat we onderhand wel gewend zijn. Maar zonder problemen worden de jurkjes per bootpost opgestuurd waardoor ook tante Jannie niet meer halfnaakt hoeft te ontbijten. 

Deze middag besluiten we te gaan snorkelen bij Au Leuk, een baaitje, op een paar minuten rijden van ons hotelletje waar het prachtig snorkelen is. We eten eerst wat in het restaurantje bij de baai waar de hamburgers lekker smaken, maar dat mag ook wel na 1.5 uur wachten. Iets wat een Thai absoluut niet kan: plannen en efficiënt werken. Bestel je 4 dezelfde gerechten dan worden ze 1 voor 1 in een pannetje klaargemaakt. Met 12 man kan het dan wat langer duren voordat iedereen zijn eten heeft.

Het snorkelen is hier prachtig en iedereen is dan ook in het water te vinden inclusief Meindert en tante Jannie, die normaal gesproken niet in water zwemmen waar haaien voor kunnen komen. Maar haaien zitten hier niet toch? Nee natuurlijk niet, of toch wel?

We eten wederom uit gemakzucht bij het hotel en duiken diep in de avond (ahum, rond de klok van 9) ons lekkere bedje in.

De volgende dag besluit het gros van de groep deze dag als 'relax' dag te bombarderen, aan ons eigen toe-geeigende zwembadje: dobberen, lezen en niks doen. Rick de pip, die niet veel langer dan 30 minuten stil kan zitten wordt het na een uur te veel en besluit om met Marianne het oh zo mooie Nang Yuang (ofzo) eiland te bezoeken. Super mooi op de plaatjes. Echter de plaatjes blijken iets belangrijks niet te laten zien... Chinezen, heel veel Chinezen, naast je, achter je, onder je en boven je. De klim naar het topje van het eiland duurt door alle treuzelende Chinezen dus veel langer dan gepland en snorkelen komt er al helemaal niet van, tenzij je Chinezen wilt spotten onder water.

Aan het eind van de middag komen we weer samen en eten we savonds van een diner buffet, met pasta, kreeft, sushi en nog veel meer lekkers.

De volgende dag besluiten we weer op pad te gaan. Deze rond naar Sai Daeng beach, het strandje waar we twee jaar terug zo lekker hebben gelegen en gesnorkeld. En dat deden we deze keer weer. Uiteraard eerst met een lekker lunch bij het strandpaviljoen. Ome Jan en Louie sluiten ondertussen ook aan en zijn na welgeteld 2.5 dag geslaagd voor hun PADI, het internationale duikbrevet. 

Tijdens het snorkelen wordt de fameuze rifhaai tot 3 tochten toe gespot, een haaitje wat toch minder eng blijkt dan de naam doet vermoeden. Zelfs Janna vind hem schattig dus die angst is ook weer overwonnen. De avond besluiten we door te brengen in Sairee beach, de hoofdstraat van Koh Tao, die anders dan de naam doet vermoeden, slechts 1 meter breed is en gevuld met kleine shops en restaurantjes. We eten er verse inktvis, king prawns en biefstuk van de BBQ en genieten van een heerlijke massage met 10 man sterk bij een van de vele massagesalons. Rick besluit de rollen om te draaien en geeft de Thaise masseuse een korte massage. En Jenna vermaakt het publiek met haar dansen in de naastgelegen strandtent op de muziek van een Thaise zangeres. Na een lange dag keren we huiswaarts met een taxi coureur die dacht dat hij Max heette.

Dinsdag, we naderen onze laatste dagen op dit eiland. Woensdag vertrekken we immers weer naar Bangkok. Deze dag besteden we dus rustig en relax. Niet voor Amanda pippie want die besluit nog even een tattoo te zetten op de valreep: een lief klein bijtje op haar enkel waarvan ik denk dat ze over 10 jaar zou hopen dat hij wegvliegt. We eten savonds wederom in het restaurant met deze keer wel een heel bijzonder gerecht voor Janna en Louie: een Black Anus. Met de buikjes vol en de nacht die valt (wederom 9 uur) sluiten we onze ogen.